W wakacje zespoły/koła i nauczyciele pracują, choć w lepszych godzinach pracy. Nawet mogą je sami sobie ustalać. – Czas wakacji w MDK, to czas nieco tylko mniej wytężonej pracy. Taki jest urok placówki nieferyjnej – przywitał się Marian Folga, wskazując na wypełnioną salę gimnastyczną, na której najczęściej widać się wdrapujących się miłośników ścianki wspinaczkowej lub rozgrywających mecz siatkarzy.
Tym razem kilkanaście dziewcząt ćwiczyło skręty, piruety, stanie na rękach, mostki i inne elementy gimnastyki artystycznej. Marian obserwował je z uwagą, lecz nie on rządził już całkiem nieźle wykonującymi płynne przejścia między elementami choreografii, akrobatyki i gimnastyki zsynchronizowane z muzyką. Dowodziła Lidia Malinowska.
– Dziewczyny przygotowują własny spektakl – oznajmił dumnie Folga.
Okazało się, że nie tylko potrafi malować ciała, tańczyć, fikać koziołki, lecz także znakomicie sprawdza się w pedagogice.
Jego podopieczne zdobywają już najwyższe wyróżnienia w botypaintingu. Uznał, że czas, by również aktorki farbowanego, barwnego (Deymotion) teatru tańca, udowodniły, że potrafią iść tropem mistrza i przygotować własny spektakl według własnego pomysłu, z własną choreografią.
– Spektakl, nawet taneczny, musi mieć tematykę, scenariusz, który rozwija taniec, muzyka i światło. O czym będzie wasz projekt? Jaki będzie miał tytuł?
– Tytuł pojawi się na końcu – wykręciła się od jednoznacznej odpowiedzi Lidia.
– Tak zawsze się dzieje – dodaje druga z autorek – Natalia Młynarz – na razie mamy motyw przewodni – oniryzm.
– Konkretniej poproszę.
– Konkretniej? Sen – uzupełnia Lidka. W literaturze oniryzm jest sposobem prezentowania świata przedstawionego w taki sposób, by zbliżony był on jak najbardziej do snu, niekiedy również koszmaru.
– Chcemy pokazać dwie podstawowe strony świata – dobro i zło. Z jednej strony – dodaje Natalia – Potworowa, której pomagają w sianiu zła Trojaczki sjamskie.
– Z drugiej Aniołowa, wspomagana przez Trojaczki dobre – wtrąca Lidia. Atmosfera snu pozwala na ukazanie zarówno nieprawdopodobieństwa opisywanych zjawisk, jak i włączenie do utworu cech groteski, absurdu, irracjonalności.
– Wydarzenia przedstawione w fabule o charakterze onirycznym tracą logikę przyczynowo skutkową, co umożliwia wprowadzenie do treści niejasności, tajemnicy oraz wieloznaczności – tak wyczytałam w Internecie – uśmiecha się Natalia – a przecież o to właśnie w tańcu chodzi. O niedopowiedzenie, o grę na uczuciach.
– Szymborska – dodaję – może o tym czytałyście na lekcjach polskiego, w „Pochwale snów” podkreśla, że sen jest przestrzenią, w której można przeżywać zarówno radość, jak i strach, ale zawsze z możliwością obudzenia się i powrotu do bezpiecznej rzeczywistości.
– Tego akurat nie było – kiwa przecząco głową Natalia – albo mnie nie było na tej lekcji, lecz podoba mi się ten pomysł na bezpieczny powrót do rzeczywistości. Może wykorzystamy?
– Dobre na pointę spektaklu – zgadza się Lidka.
– Troszkę już wiem o treści widowiska, więc jeszcze konkretniej – kto odpowiada za choreografię?
– My wszystkie, a przede wszystkim Lidka – włącza się Natalia – Maja Stasiowska, Wiktoria Rogal i ja.
– Oczywiście będzie charakteryzacja, by łatwiej można było odróżnić złe postaci o dobrych.
– Jasne – uśmiecha się Lidia – będą te dobre, ciemne, te złe.
– Kto będzie charakteryzatorem?
– Oczywiście Marian – decydują chórem.
– Muzyka?
– Oczywiście Marian.
– Światła?
– Oczywiście Marian.
– Przypominacie mi Dusiołka, z innego onirycznego utworu, tym razem autorstwa B. Leśmiana. Nieco zmienię słowa: Siadły Foldze na piersi, jak ten kruk na snopie – Póty dusiły, dusiły, aż coś warkło w chłopie!
– Może nie aż tak, ale do czegoś się przecież musi przydać – zawołały z uśmiechem.
– Ostatnie pytanie. Kiedy zobaczymy spektakl?
– Plan był na wrzesień, ale może październik – ma oniryczną nadzieję Natalia.
– Bardziej prawdopodobny grudzień, albo nawet styczeń – Lidka jest bardziej realistyczna.
Poczekamy cierpliwie, bo jeszcze przed wami huk roboty, a potem wyjdzie jak zawsze teatrowi tańca Deymotion: wspaniałe, przejmujące do głębi widowisko taneczno – muzyczno – malarskie.
